In haar tweede roman schetst Wiljo (Woodi) Oosterom een rijkgeschakeerd en ongesluierd portret van een relatie: een huwelijk op het Afrikaanse platteland van een westerse vrouw met een Afrikaanse man. Op ontwapenende wijze gunt zij de lezer een blik in een ons onbekende cultuur; tegelijk legt ze vlijmscherp de spanning bloot die deze liefde teweegbrengt. De grote culturele verschillen doen de vrouw lang weifelen de stap te nemen; zal ze zich genoeg kunnen aanpassen om in deze samenleving, ver van de bewoonde wereld, geaccepteerd te worden? Zal ze het volhouden, fysiek en mentaal? De omgangsvormen blijken vaak toch moeilijker te accepteren dan ze dacht. Sommige Afrikaanse gewoontes stuiten haar tegen de borst en vragen het uiterste van haar inventiviteit en doorzettingsvermogen. Sinds 1990 woont en werkt Wiljo Oosterom het grootste deel van het jaar in Afrika. Daar wendt ze de kennis en vaardigheid aan die ze in Nederland opdeed met de opvoeding van meervoudig gehandicapte kinderen. Met de door haar opgerichte stichting SILENT WORK (www.silentwork.org) is ze een soort UNHCR in haar eentje. Wiljo Oosterom zet zich in voor talrijke projecten die de plaatselijke bevolking direct ten goede komen. Ze vindt toegang waar westerse hulpverleningsinstanties vaak worden buitengehouden. In 2005 verscheen haar eerste roman, Kleur bekennen, over haar kennismaking met Afrika en de wijze waarop zij langzaam in de ban kwam van het leven in een afgelegen dorp.