'Daarom huil ik, zoals misschien alleen oude mensen kunnen huilen: gedempt en stilletjes. Ik huil omdat ik liefde zie. De liefde die aan ons voorafgaat en de liefde die ons zal verwelkomen. De liefde die ondanks alles elke levenswandel begeleidt, ook de kortste, ook de kronkeligste, ook de meest onvolkomene. Ik huil om de liefde en om al die harten die verzegeld als doodskisten geboren worden, leven en sterven.'

In een brief troost een monnik een man die een onherstelbare fout heeft begaan. Zijn woorden brengen de man tot het inzicht dat ieder van ons de kracht bezit om het leven te aanvaarden zoals het zich aan ons voordoet..

In deze roman komen drie mensen aan het woord die zwaar door het leven zijn getekend. Zij blikken terug op de cruciale gebeurtenissen in hun bestaan. Zij worstelen met liefde die omslaat in haat, met destructieve gevoelens en angst, en met de vraag of hemel en hel bestaan. Hun ervaringen laten zien hoe duister het leven kan zijn, maar ook hoe die donkere kant uitzicht biedt op iets nieuws en hoe het geloof in de liefde de mens in staat stelt boven zijn beperkingen uit te groeien.