Een verbindende factor tussen de romans van Willem Jan Otten is zijn spel met de beelden die mensen zich van elkaar plegen te vormen. Op zijn bekende, terloopse manier laat hij dat zien door bijvoorbeeld een bijzonder standpunt te kiezen: het postume in Een man van horen zeggen of dat van een schilderij in Specht en zoon. Met zijn talent voor vertellen weet Otten onderwerpen van wezenlijk belang aan te snijden, zoals door begeerte gedreven liefdesbedrog (De wijde blik), of de vraag wat te doen als je weet dat iemand dood wil (Ons mankeert niets). Hij weet deze stof genadeloos en zuiver te analyseren, zoals de analyse in al zijn werk de kern vormt, en bewijst daarmee temeer zijn kunnen als ideeënrijke romancier. De vier romans die Willem Jan Otten tot nu toe schreef, verschijnen zijn straks samen leverbaar in één band - onder de titel Vier bekentenissen, die het tegelijk ook zijn, zo niet van de auteur dan wel van de personages.