Van Oblomov wordt vaak gezegd dat het gaat over iemand die lui is en altijd op de divan ligt: het ‘type’ van de vadsige Rus, en een symbool voor de onbeweeglijke Russische maatschappij. Maar lui is Oblomov eigenlijk niet. Hij heeft zelfs een druk leven. hij voelt alleen een grote weerzin als men van hem verwacht dat hij zich druk maakt over dingen waar iedereen zich druk over maakt. Hij vindt zijn hospita, het eten dat die hospita kookt en de – gedeeltelijk door hemzelf verwekte – kinderen van die hospita veel interessanter dan de buitenlandse politiek waar iedereen het over heeft. Gontsjarov toon in Oblomov een veelzijdig meesterschap: niemand kan zoals hij beschrijven hoe het steeds moeilijker wordt een niet opengemaakte en op de schoorsteenmantel gezette brief te openen.