De Spaanse edelman Alvares blikt terug op zijn escapades als jonge gardeofficier in dienst van de koning van Napels. Daartoe uitgedaagd door enkele vrienden, heeft hij ooit de Duivel opgeroepen. Deze ontpopte zich als de beeldschone Biondette tegen wier bekoorlijkheden hij geen weerstand kon bieden. Voor Alvares vervaagden daarop alle grenzen tussen droom en werkelijkheid: ‘Het lijkt wel een droom: maar wat is het menselijke leven anders dan een droom’. Ik droom ongewoner dan een ander, dat is alles’. ‘De verliefde duivel’ van Jacques Cazotte (1719-1792) verscheen in 1772. Het is een spannend verhaal over duistere machten waarmee niet gespot kan worden. Alvares zelf vraagt ook de lezer zich aan het eind af of de gebeurtenissen als werkelijkheid of als hallucinatie moeten worden opgevat. De tempoversnellingen in het verhaal dragen daartoe bij: de beslissende gebeurtenissen zijn een kwestie van uren. Voor je het weet is alles anders en kun je niet meer voorstellen hoe het was. Dit is was ‘De verliefde duivel’ zo knap maakt: je wilt het verhaal nog eens lezen om het raadsel te ontsluieren, maar je raakt opnieuw de wegkwijt, verleid door de ‘fantastische’ vertelkunst van Jacques Cazotte.