In dit derde deel van haar Dagboek begint de schrijfster, zij het nog aarzelend en sporadisch, naar woorden te zoeken voor de paradox van haar onvolkomen en toch met overtuiging aanvaarde huwelijk, waarover ze voordat de beslissing viel zo openhartig schreef maar waarover ze sindsdien geen letter meer op papier heeft gekregen. Ook andere beurse plekken, zoals de dood van haar moeder, worden voorzichtig aangeroerd. Net als in de voorafgaande twee jaar gaat het dagboek weer vooral over anderen, maar geleidelijk worden de talrijke anekdotes steeds duidelijker facetten van een veelzijdig gereflecteerd zelfportret.
De verhuizing van Milaan naar Bologna markeert het eind van haar jeugd. Ze is nu drie jaar getrouwd. Vergeleken bij de huwelijken van zijn vroegere studievrienden, zegt haar man, is hun huwelijk kinderspel. Dat is bedreigend, maar het suggereert ook een saamhorigheid die zich in die drie jaar heeft bewaarheid. De vrienden hebben gekozen voor maatschappelijke ambities, plichten en verantwoordelijkheden, zij twee proberen ruimte te maken voor zichzelf.
'Het is de persoonlijke toon en de aandacht voor alledaagse voorvallen en problemen die dit dagboek zo aantrekkelijk maken.' Opzij
'Van de minst zichtbare schrijfster van Nederland kunnen we aanstonds het innerlijk tot in detail uittekenen.' De volkskrant