Aan het begin van dit tweede deel van Nop Maas' biografie Gerard Reve. Kroniek van een schuldig leven - De 'rampjaren' (1963-1975) staat de bijna 40-jarige schrijver aan de vooravond van zijn definitieve doorbraak naar het grote publiek. Na de publicatie van Op weg naar het einde (1963) zien wij Reve in zijn sympathieke, tot nu toe onderbelicht gebleven rol als 'zielzorger' voor talloze, meestal getrouwde homoseksuelen, die hem naar aanleiding van dit boek om raad vragen over hoe het verder moet met hun ingewikkelde privéleven.
Politiek rumoer ontstaat na de verschijning van Nader tot u (1966), met daarin de befaamde passage waarin de schrijver de liefde bedrijft met God in de gedaante van éénjarige muisgrijze ezel. Dit leidt tot het 'Ezelproces' wegens veronderstelde godslastering. Het wordt uitgevochten tot en met de Hoge Raad; Reve wint het glansrijk in 1968. Intussen weet hij als geen ander de media te bespelen. Aan de orde komen geruchtmakende gebeurtenissen zoals zijn overgang tot de Roomskatholieke kerk, de toekenning van de P.C. Hooftprijs, de beroemd geworden huldigingsavond in de Allerheiligst Hartkerk te Amsterdam en zijn als 'racistisch' beschouwde optreden tijdens de Nacht van de Poëzie in Kortrijk.
Door zijn talloze media-optredens wordt Reve een van de iconen van de bevrijdende jaren zestig en zeventig. Ondanks alle successen die hij kan noteren spreekt hij zelf achteraf over 'rampjaren'. De kloof tussen zijn eigen denkbeelden en het imago dat hij bij zijn bewonderaars heeft, wordt steeds dieper. Na een aanvankelijk relatief gelukkige tijd met 'Teigetje' wordt zijn liefdeleven steeds woeliger. Vanaf 1972 trekt een stoet van liefdesvrienden voorbij, maar geen van hen houdt het lang uit bij de depressieve en aan drank en middelen verslaafde schrijver, die intussen zijn publiek verkwikt met meesterwerken als De taal der liefde, Lieve jongens en Een circusjongen.