Het geschreven woord is machthebbers onwelgevallig. Zodra het zich tegen hen keert vrezen zij het omdat het door hun tegenstanders gelezen kan worden en zo een bedreiging vormen voor hun macht. Daarom neemt de schrijfkunst een uitzonderingspositie in ten opzichte van andere kunsten. Hetzelfde geldt voor boeken ten opzichte van andere cultuurgoederen. Waakzaamheid is dus geboden ten opzichte van mensen die vinden dat de waarde van het gechreven, gedrukte en gelezen woord maar betrekkelijk is, of als er pogingen worden gedaan om lezers in hun keuzevrijheid te beknotten.
Elk nieuw boek dat in Nederland verschijnt, kost overal evenveel. Dit verschijnsel heet 'de vaste boekenprijs'. Het is geen trucje van uitgevers en boekhandelaren om boeken kunstmatig duur te houden maar een methode om een democratisch cultuurgoed bij uitstek in al zijn verscheidenheid betaalbaar en optimaal verkrijgbaar te houden.
Wij Nederlanders hoeven ons er niet voor te schamen dat de vaste boekenprijs met de maatschappelijke en cultuur-politieke steun van een ruime meerderheid in onze beschaving verankerd is. En we staan daarin niet alleen. In Duitsland bestaat een soortgelijk systeem als bij ons, terwijl de vaste boekenprijs in Frankrijk (1981) en Spanje zelfs bij wet geregeld is.
Toch komen keer op keer mensen tegen de vaste boekenprijs in verzet, en niet de minsten, zoals recentelijk de voorzitter van de Consumentenbond. Zij uiten zich op verschillende manieren maar kunnen nooit verhullen dat hun argumenten altijd zijn terug te brengen tot iets anders dan waardering voor het boek als cultuurgoed.