Al vele jaren is er in Nederland voor artsen de mogelijkheid om op verzoek van een patiënt een einde aan diens leven te maken. Strafvervolging blijft uit, mimts aan bepaalde wettelijk vastgelegde zorgvuldigheidseisen voldaan is.

Tot voor kort ging het bij deze gewettigde euthanasie alleen om terminale gevallen, mensen ie ondraaglijk leden terwijl zij op sterven na dood waren. Sinds juni 1994 is er een nieuwe mogelijkheid ontstaan - toen bepaalde de Hoge Raad dat professionele hulp bij zelfmoord van mensen die niet lichamelijk leiden, oner bepaalde omstandheden mag. De zaak die tot de uitspraak leidde - die van de Haalremse psychiater B.E. Chabot en zij vijftigjarige patiënte Netty Boomsma - heeft veel opzien gebaard. Sinds het arrest-Chabot zijn diverse gevallen van hulp bij zelfmoord door artsen geseponeerd. Er is in de euthanasiepraktijk onmiskenbaar iets veranderd.

Waarom het arrest-Chabot van de Hoge Raad een gevaarlijke, veontrustende wending in de Nederlandse euthanasie-praktijk zal blijken te zijn, wordt in deze bundel opstellen op tal van manieren aangetoond. DE psychiatrische vooronderstellingen waarop de behandeling van Netty Boomsma was gebaseerd worden tegen het licht gehouden en de rechtskuindige houdbaarheid van het befaamde arrest wordt getest. Tevens wordt ingegaan op de taak, beperkingen en taboes van de medische stand, in historisch, politiek en ethisch perspectief.

Als de dood voor het leven is een strijdbare, informatieve bundel beschouwingen van vijf schrijvers, die om te beginnen 'terug willen naar de situatie zoals die tot kort geleden nog bestond, geen hulp bij zelfmoord. Euthanasie alleen in de stervensfase' .