Daar was eens een sprookje, dat woonde alleen in een hol op de heide, half onder een steen. Het spoken - dat hield ze maar amper meer blij, ze vond er niets aan, zo alleen op de hei. Ze zat 's nachts het liefst aan de waterplas en keek in het water - haar spiegelglas - en fluisterde zuchtend: 'Daarginds... daarginds... daar woont misschien HIJ wel, de sprookjesprins...'