Wij woonden in een huis. De buren hadden hetzelfde huis als het onze, en hun buren ook, en hun buren ook. En dat nog vier keer. Alleen Desirée van hiernaast verhuisde af en toe. Dan ging ze in haar tuin wonen. Af en toe, als ze heimwee had... Desirée is een Kameroense die in haar Westeuropese rijtjeshuis wel eens naar 'thuis' terugverlangt. Zij bouwt achter in haar tuin een lemen hut, onder het misprijzend oog van haar buren. Alleen het kleine blanke buurjongetje brengt haar kopjes thee, en probeert te begrijpen wat haar bezielt.

Recensie(s)
Naast de hoofdpersoon, een jongetje van ca. 8 jaar, is een gezin uit Kameroen komen wonen. Het jongetje weet dat de vader Frans spreekt en denkt de moeder, Désirée, niet te kunnen verstaan. Hij ziet haar een schuurtje, dat in iedere tuin in de buurt staat, afbreken. Ze bouwt daar een lemen hut, zoals ze dat in Kameroen gewend zijn, om in te zitten als ze heimwee heeft. Als de hut klaar is wordt hij uitgenodigd om thee te komen drinken. Dan blijkt dat de vrouw en het jongetje elkaar wel verstaan. Een aardig verhaal, waarin de argwaan en het misprijzen van de andere bewoners van de identieke rijtjeshuizen wordt geplaatst tegenover het begrip en de belangstelling van het jongetje. Het verhaal wordt vooral verteld door de uitgebreide tekst, die naast en in de tekeningen is gezet. De zinnen zijn niet extreem lang, bevatten geen moeilijke woorden en hebben een plezierige stijl. De vele kleurrijke tekeningen, in diverse formaten, voornamelijk in vetkrijt, geven een goed beeld van het verhaal en hebben een geheel eigen karakter: ze bevatten vele details. Voor kinderen vanaf ca. 6 jaar een verhaal dat goed te volgen is, zowel aan de hand van de tekst als met behulp van de tekeningen. Zilveren Penseel 1996.