Analyse van de politieke en economische gevolgen van de dekolonisatie in Indonesie voor de Nederlandse overheid en het bedrijfsleven. Hoe stelden overheid en bedrijfsleven zich op en wat was hun onderlinge relatie?

Bij alle stormachtige verdeeldheid in Nederland over de Indonesische kwestie stemden de meningen op één punt merkwaardig overeen: scheiding van Nederland en Indië zou een terugslag voor de Nederlandse economie betekenen die maar zeer moeilijk zou kunnen worden opgevangen. Nog aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog had men berekend dat het aandeel van Indië in het Nederlandse nationale inkomen bijna 14% bedroeg. Veelzeggend was dan ook de leuze: ‘Indië verloren, rampspoed geboren’. Maar die pessimistische opvatting werd ondubbelzinnig weerlegd door de economische ontwikkelingen in de jaren ’50 en ’60.
Het Nederlandse bedrijfsleven in Indonesië heeft zich na 1945 maar moeizaam bij de politieke ontwikkelingen kunnen aanpassen. Men kon niet geloven dat de nationalisatie door Indonesië echt op handen was en dat men er finaal uitgegooid zou worden. Een gedeelte van het bedrijfsleven bleef, in weenwil van alles, volkomen op Indonesië georiënteerd - en ging volledig ten ónder.
Hoe verliep dit alles? Dit boek analyseert de economische en politieke gevolgen van de dekolonisatie voor Nederland. Twee sferen staan daarbij tegenover elkaar: de ondernemers, met hun eigen wijze van opereren, en de overheid, waar zich een diepgaande competentiestrijd ontwikkelde tussen de ministeries van Overzeese Gebiedsdelen, Buitenlandse Zaken, Economische Zaken en Financiën. Uitvoerig wordt ook ingegaan op de vraag hoe de relaties tussen beide sferen lagen. Was er sprake van dubbelfuncties waarin overheid en bedrijfsleven topfunctionarissen gemeen hadden? Zo ja, wat had dit voor gevolgen voor de politieke en economische besluitvorming?
De auteurs zijn verbonden aan resp. de Rijksuniversiteit te Groningen en de Gemeentelijke Universiteit te Amsterdam.