In 1572, na een loopbaan in de magistratuur, trok Michel de Montaigne (1533-1592) zich terug uit het openbare leven om zich, op zijn kasteel in de buurt van Bordeaux, te wijden aan lezen en schrijven. Het uitgangspunt van dit schrijven was volstrekt nieuw: 'Ik ben zelf het onderwerp van mijn boek.' Niemand in de westerse beschaving had ooit iets dergelijks ondernomen.
Hij zag de eigen ervaringen echter niet als uniek of bijzonder, zoals in later tijden de romantici, maar hij beschouwde de analyse van zichzelf als middel om de ’menselijke natuur' te beschrijven.
Deze bundel bevat een negental ‘essais’, die een prachtig beeld geven van de denktrant van de ‘spelende wijsgeer’, waarbij algemene stellingen en anekdoten op één lijn zijn geplaatst - een melange die een van de grootste charmes van zijn teksten vormt. Tevens illustreren de teksten Montaignes levensopvattingen, samen te vatten in trefwoorden als stoïcisme, epicurisme, scepticisme, individualisme en verdraagzaamheid.