De moderne man zit gevangen in een identiteitscrisis. Het oude manbeeld is versleten en een nieuw staat er nog niet voor in de plaats. In de jaren ’80 hebben veel mannen hun ‘vrouwelijke’ kanten ontwikkeld, maar de ‘zachtman’ heelt weinig levenskracht en zijn drijfveren zijn te vaak angst en pijn. Ook de macho is geen alternatief .
Op zoek naar een beter beeld van de man ging Robert Bly, in de traditie van Blake, Keats en D.H. Lawrence, te rade bij oeroude verhalen en legenden. Hij roept zo beelden bij ons op van een actieve mannelijkheid; van mannen die een evenwicht hebben gevonden tussen de emotionele en de stoere, beschermende kant van hun persoonlijkheid.
Als symbool neemt Bly de wildeman uit het sprookje van de gebroeders Grimm. Deze oude ‘harige man’ fungeert als mentor en leert een jongen elke gebeurtenis te beschouwen als een stap in het groeiproces op weg naar mannelijke volwassenheid. In tegenstelling tot Freud geeft Bly niet de moeder de schuld van de problemen van haar zoon, maar legt hij de verantwoordelijkheid voor de initiatie van de jongen bij de oudere mannen in de samenleving.
De Wildeman biedt tegelijkertijd een geheel nieuwe als een oeroude visie op volwassen mannelijkheid.