Toen Simone de Beauvoir in 1983 de brieven van Sartre publiceerde, vroegen haar vrienden verbaasd: 'En die van u dan, Castor?' Dat was ook mijn reactie. Het plezier dat het lezen ervan mij bezorgde ging, ik weet het nog heel goed, gepaard met frustratie: 'En die van u dan, Castor?' Er was natuurlijk allereerst sprake van onbevredigde nieuwgierigheid; er waren zoveel toespelingen, grapjes en details die om nadere uitleg vroegen. Simone de Beauvoir kon die hiaten niet voortdurend zelf aanvullen om het 'stof van het dagelijks leven', die doodgewone maar onvervangbare materie uit de brieven die zij aan Sartre had geschreven, te doen herleven. Maar verlies en vergetelheid tastten de waarheid van hun relatie nog veel verder aan, omdat de correspondentie, die de plaats had ingenomen van hun 'doorlopende gesprek', en dat wil zeggen van hun leven, er onduidelijk en onvolledig door werd. Want spreken, met elkaar spreken, was voor hen even elementair als ademhalen. Ze gaf op die vragen daarom steeds hetzelfde antwoord: 'Mijn brieven? die zijn verloren gegaan.' En dat heeft ze ook tot het einde toe gedacht. In maart 1984 maakte een Canadees feministisch blad een lang interview met haar:..