De Tweede Wereldoorlog is afgelopen. Ruth Mendenberg, vijftien jaar oud, is bevrijd uit het concentratiekamp Buchenwald. Nu staat ze met lege handen. Haar familie is verdwenen. Ruth huilt niet en voelt niets. Het zou te veel pijn doen. Voor het stadhuis, waar ze tevergeefs naar haar familie heeft geïnformeerd, spreekt Saul haar aan. Hij vraagt haar hem te helpen joden naar Palestina te brengen. Ruth doet mee. Ze heeft toch niets anders te doen. Met een groep joden trekt ze over land naar Italië. Ruth leert aarzelend dat ze toch mag hopen, dat ze kan huilen, en dat ze misschien ooit weer zal lachen. Carol Matas beschrijft op aangrijpende wijze de moed en de wanhoop van het joodse volk, dat ook na de oorlog in Polen het mikpunt is van collectieve vijandschap.