Het dichterschap van Hendrik MARSMAN (1899-1940) is, meer dan enig ander, karakteristiek geweest voor de periode tussen de beide wereldoorlogen, waardoor het ook letterlijk is begrensd : zijn eerste gedicht verscheen in 1918 en zijn laatste in het voorjaar 1940, enkele maanden voor zijn tragische dood in het Kanaal. In de vroege jaren twintig heeft Marsman, met Paul van Ostaijen, in de Nederlandse literatuur het Europese modernisme van die tijd vertegenwoordigd : het Duitse expressionisme, het Franse cubisme en het Italiaanse futurisme hebben zowel op zijn poetica als op zijn vitalistisch levens- en kunstprogramma hun stempel gedrukt. Daarna heeft hij, geconfronteerd met de politiek-ideologische bewegingen van het fascisme en socialisme, een heel eigen ontwikkeling doorgemaakt, die is uitgemond in een humanisme op heidens-antieke grondsiag. Van meet af heeft Marsman met zijn werk een mythische, legendarische sfeer opgeroepen, die thans nog voor velen een grote aantrekkingskracht bezit.