'Je kent mij niet, en terwijl ik dit schrijf ken ik mezelf ook niet helemaal. Ik heb overigens wel geprobeerd om je niet te schrijven, ik probeer het al twee dagen lang, maar ik geef het nu op.''
Met deze woorden begint een man de briefwisseling met een vrouw die hij slechts uit de verte gezien heeft, zoals ze met een treurige glimlach haar armen om zich heen sloeg, vergezeld van een lange man die hij voor haar echtgenoot houdt.
Hij stelt haar voor een relatie met hem te beginnen die voorbijgaat aan de alledaagse conventies en platitudes. Een verhouding die uitsluitend in het geschreven woord bestaat, 'van ziel tot ziel'.
'Wil hoe dan ook liever dat er geen woorden meer tussen ons staan. Gewoon jouw lijfelijkheid en die van mij. Doet er niet toe hoe. Je kunnen aanraken, je zweet ruiken, naar je kijken als je allerlei handelingen verricht. Een omelet bakken bijvoorbeeld.'
'...liefde is, dat jij het mes bent', eist hij in Kafka's woorden van haar. Het mes waarmee hij de 'waarheid wil laten bloeden', de waarheid over zichzelf. En zij gaat erop in en hoopt op een werkelijk, lijfelijk, contact.
Ze vertellen elkaar verhalen. De man put het meest uit zijn droomwereld en zielenroerselen, de vrouw zo op het eerste gezicht vooral uit haar leven van alledag. Tot ze hem steeds meer laat merken dat de waarheid er helaas toch heel anders uitziet. Op een dag houdt hij er gewoon mee op haar te schrijven. Zij daarentegen wil hem al enige tijd niet alleen in zijn brieven maar in levenden lijve leren kennen.
Door z'n radicale openhartigheid en literair meesterschap laat deze roman geen lezer onberoerd. David Grossman weet haarfijn de relatie tussen man en vrouw en hun wederzijdse verwachtingen van de liefde te schilderen.