Het is heel vroeg in de morgen als er wordt opgebeld. 'Mevrouw,' zegt een mannenstem, 'bent u die schrijfster van die stukjes in de krant, klopt dat, heb ik de goeie?'
Het is zo vroeg, dat ik het niet weet. 'Ik geloof van wel,' zeg ik dus, 'maar als u wat later terug belt, dan weet ik het zeker.'
Als Yvonne Keuls niet zelf in gesprek raakt met iemand geeft ze haar ogen en oren goed de kost. Door haar trefzekere observaties schiet je in de lach en raak je soms ook ontroerd. In de bundel Slepend huwelijksgeluk is een groot aantal korte stukken en columns gebundeld. Simon Carmiggelt schreef ooit na het lezen van deze korte verhalen:
'Lachen is een prettige bezigheid en je haalde er mij vele malen toe over. Je bent ook wel een stuk vrolijker dan ik, zeg. Zorg dat het nooit verandert! Ik zal er op toezien.'