Het zinken van de walvisvaarder Essex in 1820 is een van de bekendste zeerampen uit de geschiedenis. Velen hebben er immers over gelezen: de gebeurtenis inspireerde Herman Melville tot het schrijven van de slotscène van 'Moby-Dick'. Essex gaat verder dan dat van de woest geworden potvis die het schip tot zinken bracht. Tijdens de aanval van de potvis zag de bemanning kans de reddingsboten te bereiken, waarna een onzeker verblijf op zee begon, dat maar liefst drie maanden zou duren. Het vooruitzicht te sterven van de honger deed hen een gruwelijk besluit nemen: ze lieten het lot bepalen wie zich zou opofferen om de anderen te eten te geven. Nadat Nathaniel Philbrick vele verslagen over de ramp had gelezen, raakte hij gefascineerd door de vragen waarom de potvis zich tegen het schip had gekeerd, en hoe honger en uitdroging het oordeel van de bemanning hadden beïnvloed. Hij dook in verslagen van overlevenden van de, Essex-ramp en van andere walvisvaarders, las over kannibalisme, overleving op zee, navigatie, het gedrag van walvissen kortom, alles wat hem een beter begrip kon geven van wat deze mannen op de enorme oceaan hadden meegemaakt. En zo reconstrueerde hij' het waargebeurde verhaal over de menselijke drang tot overleven in de meest extreme omstandigheden.