'Ik had een broer, ik heb hem nu niet meer. Vierenzestig jaar oud is hij hier in mijn kamer aan longkanker gestorven. Het is daarover dat dit boek gaat.' Op de open en directe manier die zo kenmerkend voor haar is, schrijft Cri Stellweg over de laatste levensmaanden van haar broer. Een broer die haar niet ligt, maar met de dood in aantocht is dat totaal onbelangrijk. Dan gaat het over kwesties als op een waardige wijze sterven, de zin van het bijna afgesloten leven, over euthanasie, over de universele thema's van leven en dood.