Boertige volksvertellingen werden in de twaalfde en dertiende eeuw op jaarmarkten verteld in voornamelijk het Noorden van Frankrijk en het Zuiden van België. De vertellers, rondreizende artiesten, werden 'jongleurs' genoemd. Zij boeiden hun publiek met verhalen die recht op hun doel afgaan. Er zijn dan ook nauwelijks boerten te vinden die niet scabreus zijn, waarbij het scabreuze karakter vaak in dienst staat van het bespotten en aan de kaak stellen van de clerus. Als deze verhalen een graadmeter zijn voor de liefde van het volk voor de Kerk, dan was de haat tegen de clerus toen groot. De vertellingen hebben een grote invloed gehad op het literaire en het theaterleven tot aan de Renaissance. Rechtstreeks op het werk van Chaucer, en ook op dat van Boccaccio, die enkele jongleursverhalen in zijn Decamerone verwerkt heeft. Indirect was deze rijke verzameling thema's van boerten en bron voor het kluchtige kermisrepertoire door de eeuwen heen.