Terwijl Rilke in februari 192 aan de voltooiing van de Duineser Elegien werkte, ontstonden er onverwachts 26 sonnetten. Die werden enkele weken later gevolgd door nog een 29 sonnetten. Het jaar daarop werden ze gepubliceerd als Die Sonnette an Orpheus. Zelden heeft een dichter zich zo verwonderd getoond over de overweldigende produktie die hem zomaar overkwam. Rilkes brieven uit die periode zijn gekleurd door een extatisch geluksgevoel: 'de oneindige genade dat ik met dezelfde adem deze beide zeilen mocht vullen: het kleine roestkleurige zeil van de Sonnette en van de Elegieen het reusachtige witte zeildoek.' Ook elders wijst Rilke op de samenhang tussen beide werken. Terwijl hij in de Elegieen de bestaansproblematiek van de menselijke identiteit aan de orde stelt, is hij in de Sonnette de lyricus voor wie de taal zelf de belangrijkste inspiratiebron schijnt te zijn. Hij verwerkelijkt hier nog eenmaal een dichterschap zoals dat in de romantiek werd beleden.