Dit boek is het eerste van een uit vier delen bestaande reeks waarin de auteur aan de hand van Nietzsches visie daarop de bronnen van de westerse beschaving aan een kritisch onderzoek onderwerpt. Uiteraard wordt daarbij ook de visie van Nietzsche zelfkritisch gevolgd. De reeks opent met Nietzsches ideeën over de geschiedenis van het ontstaan van liet christendom, omdat hij zelf in het christendom geworteld was, dit de context vormde waarin zijn denken zich ontwikkelde en hij daarmee, ondanks of juist dank zij zijn kritiek daarop, zijn leven lang met alle vezels van zijn wezen verbonden bleef.
Om de betekenis en waarde van Nietzsches visie op Jezus en de evangeliën, op Paulus en het jodendom te kunnen beoordelen, worden deze door de auteur geconfronteerd met de zienswijze van moderne nieuwtestamentici en bijbelhistorici, wat niet alleen enkele belangrijke correcties, maar ook een nieuw en zoveel menselijker beeld van Jezus en Paulus oplevert dan wat de traditie ons heeft overgeleverd. Bij beiden staat de verwachting van het ophanden zijnde Godsrijk centraal, zij het dat het uitblijven daarvan bij Paulus tot een omslag in zijn denken en daarmee tot het ontstaan van het christendom leidt.
Nietzsche blijkt, aldus de auteur, meer van Jezus en zijn ’blijde boodschap’ begrepen te hebben dan alle onderzoekers vóór hem, terwijl ook menig hedendaags exegeet nog wel iets van hem kan leren. Wie Nietzsches Antichrist wil begrijpen, kan niet aan dit boek voorbijgaan