'Mijn man heeft me nooit tot de last of de kwelling van een baan gedwongen. Hij is echt bezorgd om mij. Als een man bij ons behoor- lijk voor zijn vrouw zorgt, laat hij haar nooit uitgaan of iets doen.

Het is een schande om haar uit te laten gaan' (Oemm Gaad). 'Een beroep betekent voor een vrouw niet alleen dat ze zichzelf kan bedruipen, maar ook dat ze haar zegje kan doen in zaken die haar aangaan. Als een echtgenoot de enige steun is die een vrouw heeft, breekt hij vroeg of laat haar geest. Ze zal, in alle opzichten, niet meer dan een slavin zijn' (Alice).

'Vroegen trouwden we vaak met blanke mensen, maar eigenlijk wil- len we dat niet meer. Onder elkaar maken we weleens grapjes, zo van: Hé blanke vrouw, waarom trouw je niet met iemand van je eigen soort? Die zijn er genoeg en van ons zijn er maar weinig. Als jij er een trouwt, met wie moet ik dan trouwen?' (Soeda). 'Er wordt ons verteld dat de besnijdenis nodig is omdat het water van de Nijl dat je als kind drinkt, een opgroeiend meisje hartstochtelijk maakt. Het helpt haar zich te beheersen, zodat ze niet te veel van de krachten van haar man vraagt' (Doenja).

'Als je de eerste vrouw bent en je krijgt geen kinderen en je man trouwt opnieuw, dan vraag je je af: Hoe kan ik het hem het beste betaald zetten? Hoe kan ik zijn hart breken en het hare verzengen, zodat ze de rest van haar dagen in pijn zal leven? De enige zekere manier is via haar kinderen' (Oemm Na'iema).

Vijf vrouwen uit Caïro vertellen over de zorgen en de vreugden van hun gebonden bestaan. Nayra Atiya, die hun verhalen optekende, is dichteres en schilderes. Zij vertrok als klein meisje met haar ouders uit Egypte naar de Verenigde Staten, waar zij later Frans studeerde aan de Harvard University. Zij doceerde enige tijd taal en literatuur en was werkzaam als journaliste en illustratrice voor de Egyptian Gazette te Caïro.