Op het gebied van het onderzoek naar sterven en dood moet Elisabeth Köbler-Ross als de autoriteit worden beschouwd. In de ontelbare uren die ze bij stervenden doorbracht, heeft ze aantekening gehouden van hun gedrag en hun uitspraken opgetekend. Het is haar bij haar werk duidelijk geworden dat zij die door de dood zijn getekend, niet aan hallucinaties lijden wanneer ze beweren gestorven personen te zien die op hen wachten. Klinisch dode blinden bijvoorbeeld deelden haar mee dat ze tijdens de uittreding uit hun lichaam weer konden zien, terwijl kinderen die door toepassing van chemotherapie kaal waren geworden, in hun buitenlichamelijke toestand al hun haar weer hadden. De stervenden en de opnieuw tot leven gewekte klinisch doden zijn de belangrijkste bronnen voor het onderzoek van Elisabeth Köbler-Ross naar het leven na de dood. Uit dit onderzoek vloeit voort 'dat elke soort dood waarover de wetenschappers spreken, in realiteit helemaal niet bestaat, want de dood is een overgaan in een