Van het werk van Gerard Manley Hopkins (1844-1889) werd tijdens zijn leven bijna niets gepubliceerd. Pas in 1918 verscheen een eerste verzameling Poems, maar eerst in de jaren dertig van onze eeuw werd Hopkins erkend als een der grootste en oorspronkelijkste dichters uit het Engelse taalgebied.
Zijn werk, dat diep doordrongen is van taalkundige, literair-historische en vooral theologische ideeën die hij tijdens zijn intensieve studies opdeed, werd ontdekt door critici en dichters van het modernisme. Zij eisten hem meteen als een der hunnen op. Hij kan dus als een anachronie worden beschouwd. Toch heeft hij diepreikende wortels in de 19e-eeuwse cultuur en zelfs in de scholastiek van de middeleeuwen. Zijn late ontdekking is toe te schrijven aan de uitzonderlijke moeilijkheid van zijn poëzie, die bij geconcentreerde bestudering echter een der hoogtepunten uit de wereldliteratuur blijkt te vertegenwoordigen.
In Nederland is Hopkins nagenoeg onbekend, behalve bij anglisten, die via de aandacht die de Engelse . modernisten aan hem schonken, op hem geattendeerd werden en die ook internationaal gewaardeerde bijdragen tot de kennis van Hopkins' werk hebben geleverd. Poëtische vertalingen van zijn werk zijn echter uiterst zeldzaam. Leo Vroman, Gabriël Smit en Jaap Verduyn hebben vertalingen gepubliceerd. Deze zijn, samen met een groot aantal nieuwe vertalingen, o.m. van Jan Eijkelboom, in deze bundel opgenomen. Elk gedicht in deze bloemlezing is van een uitvoerig commentaar voorzien door prof. dr. W. J. M. Bronzwaer, hoogleraar algemene literatuurwetenschap te Nijmegen. Vertalingen en commentaren ontsluiten een oeuvre van het hoogste niveau, dat voor de Nederlandse lezer tot nu toe een gesloten boek was.