'Wat voor zin heeft het eigenlijk dat ik leef? Ik weet niet eens hoc dat moet, leven, een beetje gelukkig leven. Ik heb iemand nodig die van mij houdt, die alles voor mij zou willen doen en waarmee ik alles zou willen doen, zelfs sterven als dat zou moeten. Maar waarschijnlijk zal ik dat ook wel alleen moeten doen...' Deze regels komen voor in het dagboek van een 17-jarig meisje, wier laatste levensjaar in het begin van De opgroeiende dood wordt beschreven. Zij staat model voor de 400 jonge mensen die jaarlijks een eind aan hun leven maken. Bovendien ondernemen vele duizenden van hun leeftijdgenoten een poging tot zelfdoding. En deze aantallen nemen nog steeds toe. Hoe kan dit? Wat voor maatschappij is het, die toelaat dat zoveel jonge mensen opgroeien voor de dood? In dit boek, bestemd voor ouders, leeftijdgenoten, docenten en hulpverleners, wordt uiteengezet wat de achtergrond van deze situatie is en welke de oorzaken zijn dat jeugdigen de dood als enige oplossing van hun problemen gaan zien. Steunend op gesprekken met mensen uit de directe omgeving van jeugdigen die 'vrijwillig' hun leven hebben beëindigd, geeft het duidelijke informatie aan welke signalen te herkennen valt dat jonge mensen rondlopen met plannen voor zelfdoding, hoe wij ze kunnen helpen en mogelijk afhouden van hun fatale beslissing.