Dit is en verhaal over twee gewone vrouwen. Mijn moeder en ik. Zij was 86 jaar, een beetje dement, af en toe, en ze woonde - zoals zoveel van haar leeftijdgenoten - alleen in een bejaardenhuis. Verzorging uitstekend. Vaak bezoek. Toch was zij eenzaam. En bang. Bang voor de dingen die er waren en bang voor de dingen die komen zouden. Geen wonder, want we denken wel eens dat we weten wa het is, oud te zijnen eenzaam, maar we hebben er geen idee van. Het betekent grote zwarte vogels die op je af komen en waartegen je je niet verweren kuint. Het betekent dat je weer terug wilt naar je geloof, maar dat je niet weet hoe. Het betekent, kortom dat je geen raad weet van ellende.

Ons verhaal is een verhaal van leren luisteren (ik), van leren knokken (mijn moeder), en van hoe samen te leren niet bang te zijn. Zelfs niet voor de dood, die dichterbij komt geslopen. En het is ons gelukt. Twee vrouwen, niet gehinderd door enige kennis van zaken, maar die simpelweg elkaar hebben leren verstaan. En die dan ook samen zagen gebeuren dat de grote zwarte vogels witte duiven werden, die vredig op het voeteneind van het bed mochten blijven zitten.