Aan het begin van de moderne tijd geloofden velen dat de maatschappij werd bedreigd door een sekte, waarvan de leden zich tot de duivel bekenden. Het waren vooral vrouwen die men ervan verdacht dat zij tot dit genootschap behoorden. Men ging ze heksen noemen. Ze werden ervan beschuldigd dat ze geslachtelijk verkeer met duivels hadden, ze zouden pasgeboren kinderen aan Satan opdragen, ongedoopte zuigelingen doden om te voorkomen dat die de eeuwige zaligheid deelachtig zouden worden en allerlei andere wandaden verrichten. Die aantijgingen waren niet te bewijzen. Om de 'heksen' toch tot een bekentenis te brengen, werden ze op afschuwelijke wijze gefolterd. Vele tienduizenden vrouwen werden hiervan het slachtoffer en vonden de dood op de brandstapel. Hoe heeft de heksenvervolging zo'n omvang kunnen aannemen? Naar de socio-psychologische oorzaken hiervan heeft Lene Dresen een onderzoek ingesteld. Daarbij bleken drie onderling verweven maatschappelijke factoren een hoofdrol te spelen. Er was een gezagsprobleem: het kerkelijk gezag werd alom aangevochten en wereldlijk gezag werd op veel fronten in een machtsstrijd gewikkeld. De bevolking nam explosief toe, terwijl de voedselprijzen stegen en de lonen daalden. Terzelfder tijd werd het huwelijk een schaarser goed, dat van binnenuit en van buitenaf werd bedreigd. Er waren veel ongetrouwden, voornamelijk vrouwen die op de krappe huwelijksmarkt met elkaar concurreerden. De man/vrouw-relatie kwam onder zware druk te staan. Als gevolg daarvan namen prostitutie, abortus, kindermoord en geslachtsziekten toe. In die omstandigheden vond het waandenkbeeld van een verbond tussen heks en duivel maar al te grif gehoor. In de grond is de 'heks' een afschrikwekkend voorbeeld: tegelijk super-hoer en verdelgster van leven. Zolang de crisissituatie vooral op seksueel terrein bleef bestaan, zouden vrouwen als heksen worden vervolgd.