Vijftien jaar is Floortje Bloem op het einde van dit boek, waarin haar belevenissen worden verteld. Zij kan dan met recht zeggen:
"Ik doe steeds dingen, omdat een ander het wil. Ik ben pillen gaan slikken door een ander, met kerels begonnen door een ander, naar een dealer gesleept door een ander. Maar toch kan ik niemand de schuld geven, want ik had toch 'nee' kunnen zeggen, ik kies er toch zelf voor om mee te doen. Want de angst, die ik dán heb, is altijd nog kleiner dan de angst om alleen te blijven als ik nee zeg. Ik zou best willen afkicken, ik ben nou vijftien jaar en ik wil best kappen met dit verrotte leven. Maar ik ben als de dood, dat ze mij dan met een KZ-verklaring in een gekkenhuis gaan stoppen. Want ze kunnen toch niet anders? Heroïnehoertjes passen nergens bij en er ís toch niks voor zulke meiden als ik? Kan jij niet proberen of er wèl iets komt, want ik leef toch nog... ik ben toch nog steeds niet verloren?"
Het antwoord op deze noodkreet is dit boek, dat dat niemand onbewogen zal laten.