Yvonne Keuls schreef een fascinerend verslag over haar ervaringen in een opvangcentrum voor jongeren. Geen vriendelijk verhaal, geen mooi verhaal, maar een hard, realistisch verslag van mislukkingen en af en toe succes, van falende instanties (politie, GGD, kindertehuizen) en - zo eerlijk is ze wel - van fouten, die het team zelf maakte. Niets is verzonnen; de enige veranderingen, die zijn aangebracht zijn bedoeld om herkenning te voorkomen.

Uit de vele jonge mensen, die in het opvangcentrum kwamen, heeft Yvonne Keuls er 21 'samengesteld'. Een aantal van hen blijft in het opvangcentrum hangen totdat het sluit, anderen komen met tussenpozen terug, omdat ze voor het eerst een plek hebben gevonden waar ze zich thuisvoelen, waar warmte en gezelligheid heerst.

Het boek Jan Rap en z'n maat heeft Yvonne Keuls opgedragen aan Margriet Reijers - dokter Magriet zoals ze werd genoemd - die de bezielende achtergrond was voor alle medewerkers en alle jongeren van het opvangcentrum.
'Ik hoop', zegt Yvonne Keuls, 'dat dit boek ook op scholen terechtkomt, door kinderen wordt gelezen, zodat die kinderen weten dat ze niet de enigen zijn die met problemen rondlopen, daarvoor durven uitkomen voordat het te laat is. Kinderen zijn mensen, dat wordt veel te vaak vergeten.'