Harry keek op haar horloge. Ze kreeg kippenvel in haar nek dat ze met haar vingers wegmasseerde. De supervisor zou met een minuut of tien weer terugkomen en het kraken zou nog een kwartier in beslag nemen. Het zou erom spannen, maar zo ging het altijd bij een hack, daarom was het zo onweerstaanbaar. Ze liep de servers af en dook in elk bestand dat haar interessant leek. Bij bepaalde gegevens sperde ze haar ogen wijdopen: kredietlimieten van clienten, salarissen van het personeel. Ze kon ieders e-mail lezen, zelfs die van de president-directeur van de bank. Ze ging een andere database in en probeerde enige logica te ontwaren in de cijfers voor haar neus. Haar vingers bevroren bijna op de muis toen ze zich realiseerde dat ze naar zo ongeveer de meest vertrouwelijke informatie keek die een bank maar kon hebben: rekeningnummers, pincodes, creditcardgegevens, gebruikersnamen en wachtwoorden. Het soort spul waar hackers van dromen, en het meeste ervan was niet eens gecodeerd. Harry scrollde langs de gegevens. Het was een fluitje van een cent om geld van deze rekeningen te halen. Niemand zou ook maar iets in de gaten hebben. Ze bewoog zich als een geest door het systeem zonder ergens sporen achter te laten.