'Dit boek vertelt mijn verlangen en vastberadenheid om weer heel te worden, het zoeken naar een andere, betekenisvolle relatie met mijn overleden zoon en mijn zoektocht naar een zinvolle toekomst.'

Bij een ernstig ongeval tijdens zijn werk verliest de zoon van Tsjitske Waanders, een politieman van 27 jaar oud, het leven. Zij beschrijft in dit boek vooral de vier seizoenen daarna, waarin zij zoekt naar woorden voor haar onuitsprekelijk verdriet. Hoe zij ontdekte dat de dood en het leven onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden, als twee zijden van eenzelfde medaille. En dat elk leven een zinvol leven is, dat niet door de dood teniet kan worden gedaan. De rauwe confrontatie met de dood bracht haar dichter bij het leven en de zin ervan.

Op een bijzondere wijze weet zij een zinnige relatie te leggen met de cyclus van leven en dood in de natuur, de troostende schoonheid van muziek en de kracht van taal. Zo geeft zij nieuwe betekenis aan de relatie met haar overleden zoon.

'Nee, ik kon hem niet zintuiglijk waarnemen, niet met eigen ogen zien, met eigen oren horen, maar zag in de spiegel van mijn ziel hoe hij, vanuit zijn werkelijkheid meekeek...Ik hoorde zijn innerlijke stem en wist dat onze zielsverwantschap geen lichaam nodig had om nabijheid te kunnen ervaren.'