Religie is weer helemaal terug in de Nederlandse literatuur, zo wordt de laatste tijd vaak beweerd. Werden auteurs lange tijd verguisd dan wel doodgezwegen als ze op een serieuze manier religie aan bod liet komen, sinds Jan Siebelinks Knielen op een bed violen ‘mag’ religie weer. Maar klopt dit beeld wel? Was de religieuze thematiek ooit echt weg?