Het ene doel van God

Vele eeuwen heeft de kerk geleerd dat de massa van de mensheid zal eindigen in een eeuwig verderf. Het stond vast dat dit de boodschap van de bijbel was en dat de gelovigen daarin hadden te berusten. Leert de bijbel dat werkelijk? De schrijver legt zijn oor vooral te luisteren bij Paulus’ brief aan de Romeinen. Zijn bevinding is: bij Paulus - en ook bij de profeten waarop deze zich beroept - zien we geen spoor van deze leer. Integendeel, zij vertellen dat God alle mensen wil behouden en dat Hij niet zal rusten voordat dit doel is bereikt.

Van beslissende betekenis blijkt te zijn: het volk Israël. Met dit volk is God begonnen, en door dit volk zal Hij heel de mensheid, de levenden en de doden, terugvoeren tot het leven waartoe Hij allen geschapen heeft. Dat is de boodschap van Paulus en de profeten. En de christelijke kerk? Zij is geroepen om samen met Israël deze dienst uit te voeren. Dat heeft zij niet gedaan. De leer dat God het joodse volk had verworpen en dat zij zelf in plaats van Israël was gekomen, bracht haar op een fataal dwaalspoor. Toen zij Jezus wilde hebben zonder de joden, verdween het uitzicht op de bevrijding van de schepping waarbij de eerste gemeente geleefd had. De leer dat de meeste mensen voorgoed verloren zouden gaan kon haar intrede doen.

Het boek eindigt met de vraag, hoe de kerk weer de draagster van de hoop voor de wereld kan worden. Zij zal dat alleen kunnen, als zij weer wordt wat zij nu niet is: gemeente van de Messias uit de joden en uit de volkeren. Daarmee is de christelijke kerk komen te staan voor een ongedachte opgave. Ongedacht maar niet onvervulbaar. Er zijn bemoedigende tekenen!