Kijk maar kijk met verwondering

Op alle gebieden van de samenleving grocit cen nicuwe beleving van de werkelijkheid. Dat geldt ook voor de wereld van het geloof: een groeiend besef, dat een nieuw ervaren van de dood - als overgang - en van het leven- als een zelfgekozen levenstaak ons als een nieuwe geloofsvisie wordt toevertrouwd.
Christus zei tegen zijn leerlingen, dat hij hun nog veel te zeggen had, maar dat ze dat nog niet bevatten konden. Later, dan zou de geest der waarheid komen, die onthullen zou, wat toen nog verborgen moest blijven. Het lijkt er op, dat nu die tijd is aangebroken. In steeds meer mensen breekt het vermoeden, het weten door, dat de dood een overgang is. En dat de mens vóór zijn geboorte leefde in die grotere wereld van God. Zodat óók de geboorte een overgang is. Daarnaast is er dat besef, dat de bestemming van de mens het huis van de Vader is. Maar voordat een mens zo ver gekomen is, dat hij het huis kan binnengaan, moet alles in hem doorlicht worden. Want eerder kan hij niet binnengaan: hij zou dat hoge licht niet verdragen. Ons aardse leven is een oefenplaats. Om te groeien, om verder doorlicht te worden. En misschien is één leven niet voldoende, en zijn er mecerdere aardse levens nodig voordat wij kunnen binnengaan. Reïncarnatie. Het dringt zich aan steeds meer mensen op als een onontkoombare waarheid, als een weten. Doordenkend blijken plotseling allerlei oude en haast verdwenen woorden vanuit dat perspectief een nieuwe zeggingskracht te krijgen. Erfzonde, hemel en hel, het laatste oordeel, die oude en bijna verdwenen woorden, ze krijgen een nieuwe inhoud.
Een nieuwe visie, een nieuw beleven van de werkelijkheid groeit. En met verwondering kijken we rond, hoe fascinerend het leven eruit ziet vanuit dat nieuwe perspectief. Liefde. Hoe anders wordt de wereld, zoveel mooier, als wij met verwondering leren kijken. En met verlangen zien we naar de tockomst, want dat lang beloofde wonder van de wederkomst, is dat niet komende?