Verrassende en persoonlijke herinneringen van Dolf Verroen aan het rijke literaire leven in de twintigste eeuw.

Ik begon als schrijver voor volwassenen, maar na twee romans en drie verhalenbundels, wilde ik opeens kinderboeken schrijven en ik wilde er vooral niet mee ophouden. De herinneringen aan vroeger, herinneringen aan mijn schrijversvrienden waarvan er velen zijn gestorven, lieten me niet los. Nu heb ik ze opgeschreven. Het geheugen is een wonderlijke zaak, maar ik heb geen letter gefantaseerd.
Dolf Verroen

De meeste mensen kennen Dolf Verroen als Nederlands oudste kinderboekenschrijver met zijn kenmerkende ronde brilletje. Lang geleden begon Verroen met het schrijven van korte stukjes en interviews voor de krant. Die interviews brachten hem overal en nergens, en bij diverse auteurs thuis. In deze bijzondere uitgave beschrijft Verroen zijn talloze ontmoetingen met bekende en minder bekende schrijvers van Nederlandse literatuur, en geeft de lezer daarmee een inkijkje in de literaire kringen van de jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Indirect schetst Verroen daarmee ook zijn eigen portret – dat van een jongeman die móést schrijven.

‘Een aanstekelijk tijdsbeeld van een hechte schrijverscène.’ – Het Parool