Derde, zelfstandig te lezen deel over het leven van schrijver Quentin, zoon van Vanessa Bell en neef van Virginia Woolf. Een op feiten gebaseerde jeugdroman vol familieherinneringen.

Voorjaar 1978. Voor de laatste maal bezoekt de schrijver Quentin Bell Charleston, het boerenhuis op het Engelse platteland waar hij vijftig jaar geleden is opgegroeid. Ooit was Charleston ‘een schilderij om in te wonen’, vol kunstenaars, vrijdenkers en kinderen, met hun werk, hun avonturen, hun wonderlijke liefdes. Nu is het een huis in verval met nog maar één bewoner: de stokoude schilder Duncan Grant. Maar ook Duncan zal vertrekken en dan is er niemand meer, dan zijn er alleen nog de verhalen, de herinneringen. Quentin besluit die verhalen op te schrijven, opdat nooit vergeten zal worden wie zij waren, de eigenzinnige bewoners van dat paradijs op aarde…

Vertel me wie wij waren is een op feiten en bestaande personen gebaseerde vertelling. Quentin en Duncan, maar vooral ook Quentins moeder, de schilderes Vanessa Bell en haar zus, de schrijfster Virginia Woolf, waren centrale figuren in de Bloomsbury Groep, een bonte verzameling kunstenaars in Engeland in de eerste helft van de vorige eeuw.
Over deze bijzondere mensen schreef Rindert Kromhout eerder Soldaten huilen niet, dat werd bekroond met de Gouden Lijst voor het beste jeugdboek en de Thea Beckmanprijs voor het beste historische jeugdboek, en April is de wreedste maand, over de zoektocht naar de spoorloos verdwenen Virginia Woolf.