"Die avond kon Sofia maar niet in slaap komen. Ze dacht aan Totio. Aan de witte stof en hoe ze daaraan zou kunnen komen. Aan wat ze Maria had beloofd...
Maar het meest dacht ze aan de witte lakens. Die hingen daar vaak 's morgens in de schemering. José-Maria had veel lakens. Hij zou het niet merken als er één ontbrak. Hij telde vast zijn lakens niet, hij had zoveel andere dingen aan zijn hoofd.
Sofia staarde in de duisternis.
Wat dacht ze daar?
Dat ze een laken zou stelen? Dat ze een jurk zou maken van stof, die ze gestolen had? Wilde ze, dat Maria een jurk zou dragen van gestolen stof?"

Het was de oude Muazena, die Sofia voor het eerst over het geheim van het vuur had verteld. "In het vuur", zei ze, "leven onze herinneringen." Sofia heeft zoveel herinneringen. Aan Maria, haar oudere zusje, dat zoveel op haar leek. Aan haar vader, die haar altijd had opgetild tot hoog in de lucht, zodat ze de zon kon begroeten. Aan het dorp, dat ze op een dag moesten verl;aten...
Sofia leeft aan de Afrikaanse oostkust, in Mozambique, een land, dat door de langdurige burgeroorlog één van de armste ter wereld is geworden. Dit is haar verhaal. Een verhaal van veel tegenslagen en verdriet, maar ook van dapperheid en levensmoed.

Sofia is een meisje om bewondering voor te hebben! Want Sofia bestaat echt...