Hourani beschrijft de geschiedenis van de landen waar het Arabisch de voertaal en de islam de meest beleden godsdienst is. Hij besteedt onder meer aandacht aan de sjiitische imams, de kaliefen, de Ottomaanse sultans, de koningen van Saoedi-Arabië, de mogols in India, de dynastie van Moehammad 'Ali in Egypte, de Hasjimieten van Irak en de 'Alawieten van Marokko.

Voorts schrijft hij over de opkomst en het geleidelijke verval van het Ottomaanse rijk, het daarna opkomende nationalisme, de slavernij, de positie van de vrouw en de trek van het platteland naar de stad. Daarbij weet hij zorgvuldig het evenwicht te bewaren tussen de specifieke aard van de verschillende landen en volken en de gemeenschappelijke Arabische cultuur.