Op een nacht in 1992 belsuit Ada Papazian met haar man en twee kinderen uit Armenië te vluchten. Op straat scanderen mensen 'Karabach' en eisen onafhankelijkheid. Er heerst anarchie en er wordt geschoten. Van het kleine Nederland heeft Papazian gedroomd, maar van de woorden 'asiel' en 'vluchtelingenwerk' heeft ze nog nooit gehoord. De familie vertrekt per auto naar het vrije Westen. Er is één troost: onderweg worden ze niet aangehouden of lastig gevallen. In Rotterdam worden ze naar het Opvangcentrum in Nijeveen verwezen. 'De dag van het eerste verhoor. De ambtenaar doet zo losjes en zelfverzekerd dat ik me nog zenuwachtiger voel. Zeker wanneer hij mijn lange verzorgde nagels bekijkt. In caravan 66 knip ik ze daarna meteen af. Sinds die dag heb ik geen lange nagels meer.' Er volgt een drie jaar durende procedure. Via Nijeveen, Veendam en Almelo trekt het gezin naar het zuiden en opnieuw naar het ongewisse. In WELKOM THUIS, MEVROUW beschrijft Ada Papazian hoe het voelt om geen rechten t