In een historisch overzicht schetst de schrijfster de bestaande opvattingen over de relaties tussen de geslachten.
Eerst waren mannen en vrouwen complementair: de man ging op jacht, de vrouw werkte op het land en baarde kinderen - de een vulde de ander aan.
Later ontstond het absolute patriarchaat, waarin de man de vrouw met geweld onderdrukte om zijn macht uit te breiden naar de terreinen die van oudsher haar toebehoorden: volgens de antropoloog Lévi-Strauss hét kenmerk van een meer ontwikkelde maatschappij.
Badinter stelt dat vooral de laatste twintig jaar de samenleving drastisch is veranderd; liefde, huwelijk en gezin zijn aan herwaardering toe. De man speelt in relaties beurtelings de rol van vader-minnaar-zoon, de vrouw die van moeder-minnares-dochter. Beide geslachten beginnen hun androginiteit te erkennen. Bij de jonge generatie lijkt het verschil in uiterlijk tussen mannen en vrouwen te vervagen. Volgens de filosofe Badinter zullen ze ook geestelijk steeds meer op elkaar gaan lijken. Gelijkwaardigheid tussen man en vrouw kan volgens haar slechts bestaan wanneer de overeenkomsten benadrukt worden, niet de verschillen. In plaats van strijd tussen de seksen zal er kameraadschappelijkheid en tederheid ontstaan.