Het perpetuum mobile van de liefde

'Terwijl op straat gekke Lydia, op muziek die alleen zij kan horen, danst voor haar minnaar, die alleen zij kan zien, zit ik achter het raam en schrijf mijn memoires. Ik ben 34, en men weet nooit wanneer en waaraan men ten onder zal gaan (mijn zusje sprong van een flatgebouw, nog voordat ze volwassen was).'

Het perpetuum mobile van de liefde is een autobiografisch relaas over twee zusters die allebei schrijfster wilden worden, totdat de jongste een einde aan haar leven maakte. Zeven jaar daarna voelt de oudste zich nog altijd achtervolgd door deze gebeurtenis. Dit is het persoonlijk verslag van haar poging daarmee in het reine te komen: 'Misschien moet ik onder ogen zien dat haar dood een

onvervreemdbaar onderdeel van mijn bestaan is.' Het is tevens een speurtocht naar wat het betekent een vrouw te zijn in een wereld waarin dochters worden opgevoed tot hoedsters, voedsters en diensters, en de liefde nog steeds de belangrijkste levensvervulling van vrouwen wordt geacht.