Er is bijna niks zo leuk als een debutant die doorbreekt met zijn of haar boek. En dat is precies wat er met Jente Posthuma en haar prachtige 'Mensen zonder uitstraling' gebeurde.

‘Een argeloos leven, fraai geformuleerd.’ – **** de Volkskrant

‘Mensen zonder uitstraling', (...), heeft zo’n onmiskenbare, volstrekt persoonlijke vertelstem. Een toon die het midden houdt tussen die van Arnon Grunberg in Blauwe maandagen en de reportages van Joris van Casteren. (...) ze is net zo droogkomisch en scherp als beide schrijvers, met dezelfde bereidheid zich in vreemde situaties in te leven.’ – **** Parool

‘Dit moet je echt lezen, héél bijzonder. In een fraaie, zorgvuldige stijl met hier en daar een vleug absurdisme en tal van originele observaties, houdt ze haar lezers knap vast.’ – TrouwDe stuurloze hoofdpersoon in ‘Mensen zonder uitstraling’ leeft in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Psychopaten en depressieven raadt hij aan hun bezigheden in afgepaste tijdsblokken in te delen, zodat ze meer controle krijgen over hun bestaan. Zijn dochter geeft hij hetzelfde advies. Dan overlijdt haar moeder, en blijven vader en dochter over.