'Ik ben erg gehecht aan het vanzelfsprekende. Het is het kwetsbaarste wat ik ken. Bijna dagelijks ervaar ik het vanzelfsprekende als raadselachtig. Ik kan er lang naar zitten kijken. Ik vermoed dat dit kijken vaak wil zeggen: Spreek, spreek dan toch, zeg iets.'
Wat Bernard Dewulf deed in Kleine dagen met zijn gezin, doet hij in Verstrooiingen met het dagelijks leven. Het speelt zich overal af: in huis, aan zee, in de tuin, in het hoofd. Maar net zo goed in schilderijen, foto's, tekeningen en boeken. Alles staat of valt met de aandacht en de verwondering. Dankzij zijn vermogen om zich te verwonderen, leert Dewulf ons kijken met nieuwe ogen. Dewulf kijkt in Verstrooiingen - met de ogen van Sophia Loren naar de borsten van Jayne Mansfield; met de ogen van een kunstenaar naar het menselijk bedrijf, naar wat het leven de moeite waard maakt.