Een doodgewone ochtend in Wenen. Jonas wordt wakker en zet de radio aan, maar hij hoort alleen geruis. Hij probeert internet, televisie en telefoon, maar niks werkt. Als hij met de bus naar zijn werk wil, ontdekt hij op straat dat er geen andere mensen zijn. Hij is alleen. Niet alleen de mensen in de buurt zijn verdwenen, zijn vader, zijn vriendin, zijn collega's, alle mensen zijn verdwenen. Op weg naar Salzburg zijn de verkeerswegen uitgestorven, de benzinestations onbemand en de supermarkten zonder personeel en makkelijk te plunderen.
En nee, dit is geen enge droom waaruit hij kan ontwaken.
Na weken, maanden van totale eenzaamheid begint Jonas overal camera's op te hangen, in de hoop een ander levend wezen te ontdekken. Hij wordt een bezetene, die schrikt van de opnames waarvan hij vergeten was dat hij ze gemaakt had. Wie is die slapende man? Hijzelf, maar wie maakte die foto dan? Ook hijzelf.
Niets en niemand op de hele wereld. Wat blijft er van iemand over als hij echt de laatste mens op aarde is? Hoe overleeft iemand zo'n nachtmerrie?