‘Als machtige, vertakte schilden, zo zien de bomen in dit stadje eruit. Ze zijn gebonden in onontwarbare groene netten, in wier weefsels tortelduiven en distelvinken nestelen. En de gekromde, gevorkte takken vlechten parasols voor de bewoners van het stadje, die, de hemden losgeknoopt en met bontgekleurde hoeden op het hoofd, kwebbelend op de fiets naar het zwembad gaan.’

Zo opent de roman Sleutelkruid, die het leven volgt van een Oost-Europese kunstenaar die zich uiteindelijk – verdreven door de oorlog in Joegoslavië – in West-Europa zal vestigen.
De roman begint met beelden uit de kindertijd van de kunstenaar in zijn geboortestadje in het noorden van Servië. Het jongetje smelt zijn fantasieën, angsten en spelletjes samen met reële gebeurtenissen, waaronder de ziekte en de dood van zijn vader. De vroegere sprookjesachtige wereld is tijdens zijn studiejaren helemaal ingestort, maar zijn dromen zijn niet verdreven. Zijn
leven wordt echter met de dag onzekerder door de toenemende angst voor een eventuele oorlog in zijn land.
De dagboeken en brieven van de kunstenaar, die een groot deel van de roman beslaan, beschrijven zijn komst naar Amsterdam in de jaren negentig van de twintigste eeuw, in kleine kamers bij hunkerende hospita’s. Hij beschrijft alle twijfels en moeilijkheden die voortkomen uit het besef van de krankzinnige oorlog in zijn vaderland en de hardheid van het leven van een emigrant, die slaaf is van de vervloekte knoop van zijn eigen herinneringen.