Een vader - romantisch en fragiel -, een moeder - manipulatief en keihard -, en een dochter die speelbal is van beiden. Alledrie opgesloten in een metaforische kooi. Ze houden van elkaar, maar de liefde uit zich slechts in psychologische oorlogvoering, morele chantage en fysiek geweld. In een obsessieve monoloog kijkt de dochter terug op een familiedrama, een slagveld.
Net als in de toneelstukken van Tennessee Williams (wie herinnert zich niet Paul Newman en Elizabeth Taylor in Cat on a Hot Tin Roof), weet Isabella Santacroce de lezer een volkomen geloofwaardig, verstikkend huiselijk drama voor te stellen. Je leeft z mee met de personages dat je ze steeds wel toe wilt schreeuwen: Doe het niet! of Ga toch weg! Maar de afloop is onafwendbaar. En goed voor minstens slapeloze nacht.
Isabella Santacroce (Riccione 1970) debuteerde als romanschrijfster op vijfentwintigjarige leeftijd. Ze is in Itali en van de toonaangevende auteurs van haar generatie. Naast literatuur schrijft ze teksten voor musici, onder wie Gianna Nannini.