Een geschiedenis van een schrijversvereniging die de gezegende leeftijd van honderd bereikt heeft, kan die eigenlijk wel interessant zijn? Geen vogel kan van louter fluiten leven levert het overtuigende bewijs van wel. Op basis van het materiaal dat zij aantrof in het archief van de Vere(e)niging van Letterkundigen heeft Pauline Micheels die geschiedenis vastgelegd. De periode-Van Deyssel: goed eten, goede sigaren. De schrijvers waren vooral dames en heren; met politiek had men nog weinig op. Maar eind 1956 - wanneer Russische troepen korte metten maken met de Hongaarse Opstand - slaat de vlam in de pan, ook binnen de gelederen van de VvL. Misschien het gouden tijdperk was de periode-Stuiveling: wat een wonder van werkkracht. Wat een gelukkige tijden ook: een goed bestuur, een stelletje initiatiefrijke schrijvers, en niet onwelwillende ministers. Dat was nog eens keurig en hoffelijk en effectief actievoeren. De auteur roept, onder andere citerend uit aardig wat brieven, die in dit niet zo ver achter ons liggende verleden nog kwistig geschreven werden, een levendig beeld op van honderd jaar literaire belangenbehartiging.